De Echo van De Kuip

Niets is zo indrukwekkend als een brullend Legioen. Een orkaan van geluid die door de Kuip dendert. Massief en luid.

Meestal komt het als een donderslag bij heldere hemel. Kalmte die van het een op het ander omslaat in gekte in de vakken rondom het hele veld. Een rare beslissing van de scheidsrechter, een onbesuisde actie van de tegenstander, een opstootje op het veld; als de vlam in de pan slaat wordt de Kuip een levend organisme.

Het is niet alleen de massaliteit, de alom grote hoeveelheid fanatiekelingen, die het uniek maakt in Nederland. Er speelt meer. Het geluid doet er bijna een seconde over om van de ene zijde van de Kuip te reizen naar de andere zijde. Een wet van de natuur, maar wel één die een bijzonder mooi effect heeft wanneer heel het stadion zich roert: alsof er sprake is van een canon. Een zorgvuldige meerstemmige compositie, waarin de stemmen elkaar imiteren na een korte vertraging. De ene kant van het stadion loopt net iets achter op de andere kant. Het resultaat is als een adembenemende echo.

Een echo die versterkt wordt door de akoestiek van de Kuip. Het gezang botst en blijft gevangen tussen de ringen van het stadion. Het hangt als een verstikkende deken over het veld. Een muur waarop de tegenstander zich stuk loopt. Mits alle zijden van het stadion zingen, en daardoor het veelkoppige monster opstaat. Dat is wat men bedoelt met 'de kolkende Kuip'.

Tien, vijftien geleden gebeurde dat vaak, vooral tijdens de legendarische Europacup-wedstrijden. En tegenwoordig komt het weer terug. Nog lang niet genoeg, maar toch. Een van die recentere keren was op een hete dag in het voorjaar van 2011. Massaal, gebalde vuisten, met kracht gezongen vanuit trotsheid en wraakgevoelens. Onvergetelijk en uniek in zijn soort. Iets om tot in de eeuwigheid te koesteren: De Echo van de Kuip.

Bottleneck
maart 2012